İnsanın arkadaşlarının "anne" olduğunu görmesi çok acayip bişey. Ta çocukluğundan beri tanıdığın, beraber okula gidip geldiğin, aynı sırayı paylaştığın, beraber yiyip içtiğin, kakara kikiri yaptığın insan bir anda bir "anne" figürü olarak çıkıyor karşına. Bazen inanası gelmiyor insanın. Ben ne zaman bu kadar büyüdüm de arkadaşlarım anne olmaya başladı diye sormaktan alamıyor kendine. Tabii bu durumda bizde yavaş yavaş "abla" mertebesinden "teyze" mertebesine yükselmiş oluyoruz ki bu da çok acayip bir durum!

Daha önce de bahsetmiştim, Engimin bir kızı olacak. Adı ADA olacak. Dün akşam gördüm, kızımız "Ada" yavaştan kendini belli etmeye başlamış. Her geçen gün de daha fazla belli etmeye başlayacak :) Ne mucizevi birşey insanın içinde bir canlının büyüyor olması! Derler ya insanın aklı hafzalası almıyor diye, işte öyle birşey. Tıp da çok ilerlemiş. Annelerimiz zamanında bebeğin cinsiyetini anlamak için annenin karnında yüzük çevirmek gibi ilkel yöntemler kullanılırmış. Yüzük fırıldak gibi dönerse bebek kızmış, yok sabit durursa erkek, yada tam tersi, işte öyle birşey. Sonra ultrason çıktı, hem bebiğin cinsini öğrenebiliyor hem de doktorun verdiği ultrason fotoğraflarıyla bebişinizin albümünü daha o dünyaya gelmeden doldurmaya başlayabiliyordunuz. Şimdi olay biraz daha ilerlemiş, sadece resmine bakmakla kalmıyor bir de evde bebeğinizin hareketlerini gösteren cd'yi izleyebiliyorsunuz. Biz de akşam oturduk izledik Ada'mızı. Biraz kafamız karıştı gerçi, zar zor çözdük nersi gözü, nersi burnu, kolları bacakları nerde nasıl duruyor ama çözdük sonunda :) Çok acayip bişey, gerçekten çok acayip!!

Peki ya doğduktan sonra! O da ayrı bir hikaye...